Gezgin yol çağrısına kulak verendir, aşık da öyle. Seni çağıran her ne ise,her kim ise onu bilmek, tanımak arzusudur seni yollara vuran, sokaklarda kaybolmanı, kokuları içine çekmeni, kalemin, kağıdın, desenin ya da notaların büyülü hikayelerine dalmanı, masalları hala sevmeni sağlayan. Kimi zaman bir insana varmak kadar zor olabiliyor bir şehre varmak, ya da tam tersi. Kimi zaman 'iyi ki varmışım'ın hazzı, kimi zaman burada kalmamalıyım önsezisi. Ve tabii ki, önceden hakkında hiç bir şey bilmediğin halde girmekten, kapısını çalmaktan, elini tutmaktan, sarılmaktan, koklamaktan, gezmekten, keşfetmekten, sevmekten, dokunmaktan kendini alamadığın şehirler, insanlar, insanşehirler, şehirinsanlar vardır. Bir süredir yeni bir insana varamamaktan muzdarip ruh halini sevdiği şehirde bırakmış Yudum, kısa Stuttgart gezisini renklendirecek küçük bir kaçamak için haritaya bakar ve Heidelberg'te karar kılar. Niye Heidelberg? Tamamen adının sesletimi ve Stuttgart'a yakınlığı! Bazen 'hiçlik' bile yeter yola çıkmak için, değil mi? Ancak Heidelberg Hiç'ten o kadar fazla ki, kendi içinde kendine has bir çağrısı var. Almanya'nın en romantik kenti diye anılmaktaymış. Daha ne olsun! Gidelim, görelim bakalım. Heidelberg mi yaman, ben mi?
Heidelberg yamanmış...Normalde 1 saat 20 dakika süren Stuttgart-Heidelberg arası tren yolculuğu o güne mahsus arızalar, istasyon değişiklikleri ve gecikmeler yüzünden 3 saate yakın sürüyor.Ben ve gezi arkadaşlarımda bir inat, bir inat. Varacağız sana Heidelberg! Perişan ama bir o kadar da muzaffer bir edayla tren istasyonundan çıktığımızda taptaze, ılık bir hava karşılıyor bizi. Turizm Danışmadan bir kaç saat içinde en pratik nereye gidebilirizi, ne yapabilirizi öğreniyoruz. Otobüs ve teleferik sonrası kendimizi Heidelberg Kalesinde buluyoruz. Gotik'ten Rönesans dönemine uzanan çeşitli binalar ve bir zamanlar Alman şair Goethe'nin de dolaştığı muhteşem bir bahçe var. Kraliyet Sarayı, Eczane Müzesi, Grosses Fass (Büyük Şarap Fıçısı) ama en çok Königstuhl (Kralın Tahtı) denilen tepeden Neckar ırmağı üzerine kurulu bu şehri seyretmek 'İyi ki varmışım' demek için yeter de artar bile.
Özleyeceğini bildiğin sevdiğinden ayrılmadan önce nasıl ki en ince ayrıntıları, dudak kıvrımı, alnına
düşen bir tutam saç, sağ elinin işaret ve orta parmaklarına bulaşmış mürekkep, kazağındaki kedi tüyü, yüzünü kaşımasını, kahvesinden ilk yudumunu ( Yudum'unu ya da ) alışını, çantasından bir şey çıkartışını, sana bakışını vb. kaydedersin zihnine, aşağıda sere serpe uzanmış, Orhan Veli'ye " Olmaz ki, böyle de yatılmaz ki" dedirten bir güzellik sevgili edasıyla seni, zihnine ve kalbine bir çentik atmaya, kaydetmeye çağırıyor sanki. Daha ne kadar oyalanabilirsin ki? Goethe'nin geçtiği yerlerden geçtiğin yetmezmiş gibi bir de sirenlerin sesi gibi, şehrin sesi büyülüyor seni. O kadar yavaş adımlar atıyorsun ki şehrin kalbine, sanki senin kalp atışın sevgiliyi uykusundan alıkoyacak.
Kalbe varınca sesler, kokular, dokunuşlar sokaklarda can buluyor. Pazaryerinden (Marktplatz) Ana Caddeye (Hauptstrasse) doğru yürürken sıra sıra evler, dükkanlar, kilise, belediye binası şiirin somut haline dönüşüyorlar. Öylesine geçeceğin sokaklar, öylesine bakacağın yerler değil tüm bunlar. Eski Köprüye (Carl-Teodor Köprüsü) vardığında seni karşılayan maymun, köprünün iki beyaz kuleden oluşan girişi, Adalet Timsali Kadın ( Justitia) heykeli, Neckar ırmağı üstüne düşen ışıklar, gökyüzünün renkleri, unutulmuş bir şiirin dizelerinin yavaş yavaş zihnine düşmesi gibi...Anımsayışın şehri Heidelberg.
Sadece anımsayış mı ? Kalbine dair ne kadar çok şey unutmuş olduğunu hatırlatıyor burası. Hatırlamaktan korkma diyor. Hatırla ki üfleyebilesin tozu, kaldırabilesin kötü büyüyü.
Bir daha gelmeli buraya. Bu sefer Almanya'nın en eski (1386) ve en prestijli üniversitesi olan Ruprecht-Karls Universitat içindeki eski üniversite binasını,kütüphaneyi ve öğrenci hapishanesini, Filozoflar Yolu'nu, Botanik Bahçesi'ni, Sanat Müzesini görmek için.
Şiir için. Resim için. Müzik için. Aşk için. Kendin için.
(Yudum)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder